ఇందూ రమణ
ఉదయాన్నే సొసైటీలోకి అడుగుపెట్టేసరికి మా సెక్రటరీ గారు ఇంకా రాలేదు. ఆయన అప్పుడే రాడు కూడా. నా సీట్లోకి వెళ్లి నిశ్చింతగా వెనక్కి జారగిలపడి కూర్చున్నాను. ‘‘అరేయ్‌ రామూ!’’ పరుగు పరుగున వచ్చీ రావడంతోనే నన్ను లోగొంతుతో పిలిచాడు శంకర్రావు.‘‘ఏరా శంకూ! ఏమైందిరా..’’‘‘రా.....రా!’’ అంటూ నా చెయ్యి పట్టుకుని బయటకు లాక్కుపోయాడు. ‘‘ఏమైందిరా? ఎందుకలా ఉన్నావు?’’ నెమ్మదిగా శంకు చెయ్యి విడిపించుకుంటూ అన్నాను. ‘‘నాకు చేతులూ, కాళ్లూ ఆడటం లేదురా? భయంగా వుంది.’’ అంటూ బావురుమని ఏడ్చేశాడు. ‘‘అరేయ్‌ ఎందుకురా ఏడుస్తావ్‌? ఏమైందో చెప్పరా?’’ ఆత్రుతగా అడిగాను.శంకర్రావు కూడా నాతో సొసైటీలో గుమస్తాగా పనిచేస్తున్నాడు. ఇద్దరం ఒక్కసారే సొసైటీలో చేరాము. మాతోపాటు మరో ఇద్దరు సీనియర్లున్నారు. సెక్రటరీ జిల్లా కేంద్ర సహకార బ్యాంకు ఉద్యోగి. మా మీద అజమాయిషీ చెయ్యడానికి వచ్చిన అధికారి. నలభై గ్రామాలు ఊరూరా తిరిగి అప్పులు వసూలు చేసే కష్టం మాది, రుణాలు బట్వాడా చేసి వేలకు వేలు లంచాలు వసూలు చేసుకునే అధికారం ఆయనది.నన్ను ఆలోచనల్లోనుంచి బయటపడేస్తూ మా సొసైటీకి కొద్ది దూరంలో ఉన్న పాడుబడ్డ ఇంట్లోకి లాక్కుపోయాడు. అది శంకూ వాళ్ల ఇల్లే. అన్నదమ్ముల గొడవల్లో వాటాలు నప్పక ఇంట్లో దీపం వెలిగించే దిక్కులేక పాడుబడిపోయింది.
వాళ్ల తండ్రి పోయాక అన్నదమ్ములు నలుగురికీ పెళ్లిళ్లు అయ్యాయని, ఎవరి మట్టుకు వాళ్లు వేరే కాపురాలు పెట్టుకున్నారని చెప్పాడు. అందరిలో ఆఖరివాడైన శంకుకే ఆ ఇల్లు ఇద్దామని వాళ్లమ్మ కోరికట. శంకే ఓ రోజు సొసైటీలో ఉండగా తన కథంతా చెప్పాడు.నేరుగా లోపల ఉన్న గదిలోకి తీసుకెళ్ళాడు శంకు. మౌనంగా అనుసరించాను. గది తలుపులు తెరవడానికి తటపటాయిస్తున్నాడు. దగ్గరగా మూసి వున్న తలుపుల్ని టక్కున కాలితో తన్నాను. తలుపులు రెండు బార్లా తెరుచుకున్నాయి. లోపల దృశ్యం చూసి ఒక్కసారిగా అదిరిపడ్డాను. శంకు మాత్రం బాధతో గబుక్కున కళ్లు మూసుకున్నాడు.ఎదురుగా శంకు పెద్దన్నయ్య. మా సొసైటీ ప్రెసిడెంట్‌. గదిలో ఉన్న కిటికీ రాడ్‌కు తాడు కట్టి ఉరిపోసుకుని చచ్చిపడి ఉన్నాడు. శంకే తేరుకుని గబాలున వెళ్ళి వాళ్లన్నయ్య మెడకు ఉన్న తాడు కత్తెరతో కత్తిరించబోయాడు. నేనే టక్కున అడ్డుకుని వద్దని వారించాను. ఇంట్లో వాళ్లకి కబురు చెప్పి ఆ తర్వాత ఏం చెయ్యాలో ఆలోచిద్దామని శంకుని బలవంతంగా బయటకు లాక్కొచ్చాను. శంకు దుఃఖం ఆపుకోలేకపోతున్నాడు. ఇద్దరం రోడ్డు మీదకు వచ్చాము. ఇంతలో మా సొసైటీ వైస్‌ ప్రెసిడెంట్‌ శివరామ్మూర్తి గారు అటుగా వస్తూ మమ్మల్ని చూశారు. గుండెల్లో నుండి తన్నుకొస్తున్న దుఃఖం ఆపుకుంటూ కళ్లు తుడుచుకుంటున్న శంకుని చూసి ‘‘ఏమైంది?’’ అంటూ శంకు భుజం మీద చెయ్యేశాడాయన. ఏడుస్తూ జరిగింది చెప్పాడు శంకు.
‘‘కొంపలంటుకుంటాయ్‌. పోయినోడు చక్కగానే ఉరేసుకు చచ్చిపోయాడు. ఇది గాని పోలీసులకు తెలిస్తే అందర్నీ అనుమానంతో చంపుకు తింటారు. ఊరందరికీ ఈ విషయం తెలియక ముందే శవాన్ని మామూలుగా పడుకోబెట్టేద్దాం. ఏదో జ్వరంతో చనిపోయాడని జనాల్ని నమ్మించాలి. ఎవరికీ అనుమానం రాకుండా మీ వాళ్లకు కబురు చెయ్యి..’’ అంటూ ముందుకు సాగిపోయాడాయన.ఆయనన్నదీ కరెక్టే అనిపించింది. పావుగంటలో శంకు అన్నదమ్ములతో పాటు వాళ్ల అమ్మగారు వచ్చేశారు. ఉరితాడు కత్తిరించి ఇంటి బయట చాప పరిచి శవాన్ని తిన్నగా పడుకోబెట్టారు. ఊరందరికీ విషయం తెలిసేలోగా శవాన్ని శ్మశానానికి తీసుకుపోవడం మంచిదని శివరామ్మూర్తిగారే దగ్గరుండి కార్యక్రమాలు ఆదరాబాదరా పడుతూ పూర్తి చేయించాడు. నాకా క్షణం ఆయన మీద వీసమెత్తు అనుమానం కూడా కలగలేదు. శవాన్ని నిలువుగా పడుకోబెట్టినా కాళ్లు రెండూ ముడుచుకుని బిగుసుకుపోయాయి. నిటారుగా సాగదీద్దామని శంకు అన్నదమ్ములు, బంధువులు ఎంత ప్రయత్నించినా కుదరలేదు. శవానికి స్నానం చేయిస్తున్నప్పుడు నేనే కాదు అక్కడున్న వాళ్లంతా అదిరిపడ్డారు. మా సొసైటీ వైస్‌ ప్రెసిడెంట్‌ శివరామ్మూర్తిగారైతే తల బాదుకుని ఏడ్చేశారు.
‘‘అయ్యో ఎంత పనైపోయిందిరా తమ్ముడూ. తప్పు చేశాం రా! వీడేదో తాగిన మైకంలో బాధలు తట్టుకోలేక ఉరి పోసుకున్నాడనుకున్నాను. ఇలా జరిగుంటుందని ఊహించలేదురా! వీడ్నెవరో చంపేశార్రా తమ్ముడూ. చంపేసి మీ ఇంట్లోనే ఉరి పోసుకుని చచ్చిపోయినట్టు తెచ్చి పడేశారు’’ అంటూ తల బాదుకుని ఏడ్చాడాయన. శవమ్మీది రక్తపు మరకలు అది హత్య అని చెప్తున్నాయి.‘‘ఇప్పుడేం చేద్దాం..’’ అంటూ శివరామ్మూర్తిగారి దగ్గరకొచ్చి అడిగారు ముగ్గురూ.‘‘పోలీసు రిపోర్టు ఇస్తే హంతకులెవరో తెలుస్తుంది. కానీ మనం తొందరపడి శవాన్ని ముట్టుకున్నాం. ఉరితాడు కట్‌ చేశాం. ఇప్పుడు శవానికి స్నానం కూడా చేయించేశాం. హంతకుడి ఆధారాలన్నీ మన చేతులతో మనమే తుడిచేశాం. ఇప్పుడేం చేయాలో తోచటంలేదు.’’ అన్నాడాయన.చనిపోయినవాడు ఎలాగూ పోయాడు. ఇక లేనిపోని పెంట నెత్తిమీదకి ఎందుకని నిర్ణయించుకున్నారు శంకు అన్నదమ్ములు. శవాన్ని శ్మశానానికి తీసుకువెళ్తున్న సమయంలో పెడబొబ్బలు పెట్టుకుంటూ వచ్చింది శంకు పెద్ద వదిన. పిల్లలు ముగ్గుర్నీ వెంటబెట్టుకు వచ్చిందావిడ. పాపం చిన్నపిల్లలు. ఆర్నెల్ల నుండి భార్యాపిల్లలకు దూరంగా ఉంటున్నాడట. భర్త చావు వార్త విని ఆమె వాళ్ల పుట్టింటి నుండి పిల్లల్ని తీసుకుని బావురుమంటూ పరిగెత్తుకొచ్చింది. శ్మశానం నుండి ఇంటికొచ్చాను గాని నా మనసు మనసులో లేదు. ఉరి పోసుకు చావ లేదన్నది స్పష్టంగా తెలుస్తోంది. ఎవరో హత్యే చేశారు. ఈ ఊర్లో ఆయనకి శత్రువులెవరబ్బా?
ఆ రోజు శంకూ నేనూ సినిమాకి వెళ్లాము. నేనే బలవంతంగా శంకుని లాక్కెళ్ళాను. ‘‘మీ అన్నయ్యకి శత్రువులెవరున్నార్రా? వెధవలు మీ అన్నయ్యని బాగా చిత్రవధ చేసి చంపేశార్రా!’’ శంకును రెచ్చగొట్టాలనే అలా అన్నాను. కోపమొస్తే కొంతైనా వాళ్ల అన్నయ్య వెనుక దాగి వున్న నిజాలు చెప్తాడని. ‘‘నువ్వన్నది నిజమేరా, అదే చేసుంటుంది’’ కసిగా పళ్లు కొరుకుతూ అన్నాడు. ‘‘ఎవర్రా?’’ ఆశ్చర్యంగా అన్నాను.‘‘బ్రాందీషాపు దగ్గర చికెన్‌ చీకులు అమ్ముతుందే అది’’ కోపంగా అన్నాడు శంకు.‘‘ఆవిడా!’’ ఆశ్చర్యంగా అన్నాను. ‘‘మా అన్నయ్యకి ఎలా తగిలిందో తెలీదురా.... రాత్రీ పగలు దానింట్లోనే ఉండేవాడని అంటార్రా అందరూ’’ బాధగా అన్నాడు శంకు.ఆ మర్నాడు రుణాల వసూలుకు ఊరి మీదకు బయలుదేరాను. దారిలో బ్రాందీ షాపు కనిపించింది. దాని పక్కనే శంకు చెప్పిన ఆవిడ చీకుల కొట్టు కనిపించింది. అప్రయత్నంగా అటు వెళ్లాను. ‘‘ఏం బాబూ ఇలావచ్చావు? ఒక కవాపుల్ల తింటావా?’’ అంటూ అప్పుడే నిప్పుల మీద కాల్చిన చికెన్‌ ముక్కలు చూపిస్తూ అడిగిందామె. ఒక కర్రకు గుచ్చి వున్నాయవి. దాన్నే చీకులు అంటారేమో అని అనుకున్నాను.‘‘మా ప్రెసిడెంట్‌గారు చనిపోవడం చాలా బాధాకరం కదా! ఆయనకూ మీకు మంచి స్నేహం వుందని, ఆయనే మీకు లోను ఇప్పించారని విన్నా’’ అన్నాను ఆమె కళ్లలోకి చూస్తూ.‘‘అయ్యో! ఆయన అంత ఏగిరం పడే మనిషి కాదు బాబు. బ్రాందీ షాపుకొస్తే సొసైటీ ప్రెసిడెంట్‌గోరు కదా మీ ఇంట్లో కూర్చుని మందు తాగుతారు అని బ్రాందీ షాపు ఓనరుగారు చెప్పిన దగ్గర నుండి మా ఇంట్లో కూర్చుని మందు తాగి వెళ్లిపోయేవారు బాబు అంతే!’’ అంది ఆమె. ఇంత కంటే ఆమె నుండి ఎక్కువ రాబట్టలేమనిపించింది.ఆ మర్నాడు సొసైటీలో కూర్చున్నాను. శివరావు ఏడుపు మొహం పెట్టుకుని కూర్చున్నాడు.
‘‘గురూ! నీకు తెలుసా! మన ప్రెసిడెంట్‌ గాని బ్రతికి ఉంటే ఈ సెక్రటరీగాడి పనైపోను.’’ కసిగా పళ్లు కొరుకుతూ అన్నాడు అటెండర్‌ శివరావు.‘‘నిజమా?’’ ఆశ్చర్యంగా అడిగాను.‘‘ప్రెసిడెంట్‌ గారి పేరు చెప్పి రైతులందరి దగ్గరా అప్పులిస్తూ డబ్బులు నొక్కేస్తున్నాడని తెలిసిందట. అంతే! ఆయన ఆఫీసుకొచ్చి గది తలుపులు వేసి మరీ బండ బూతులు తిట్టాడు. ఈ నెల్లో ఈయన గార్ని మన సొసైటీ నుండి సాగనంపేస్తానని కూడా అన్నారు’’ అన్నాడు.నాకంతా అయోమయంగా ఉంది. ప్రెసిడెంట్‌కి తెలీకుండా ఇన్ని లక్షలు అప్పులిస్తూ లంచాలు తీసుకుంటున్న సెక్రటరీకి ఆయన్ని చంపేసేటంత ధైర్యం ఎక్కడిది?‘‘మన వైస్‌ ప్రెసిడెంట్‌ శివరామ్మూర్తిగారు మధ్య పడకపోతే ఎలా ఉండేదో’’ మళ్లా శివరావే అన్నాడు. ‘‘శివరామ్మూర్తిగారా?’’ ఆశ్చర్యంగా అన్నాను. ‘‘అవును. సెక్రటరీ గాడెళ్ళి ఆయన దగ్గర తన గోడు వెళ్లబోసుకుని ఉంటాడు. ప్రెసిడెంట్‌ గారు చనిపోయే ముందు రోజే రాజీ కోసం ముగ్గురూ ఆ రంభ ఇంట్లో మందు పార్టీ చేసుకున్నారు గురూ’’ అన్నాడు శివరావు.ఉలిక్కిపడ్డాను. నాకెందుకో ఎక్కడో, ఏదో జరిగిందనిపించింది. శంకు కోసం సెల్‌ తీసి ఫోన్‌ చేశాను. నా అనుమానాలన్నీ వాడికి పూస గుచ్చినట్టు చెప్పాను. ఇద్దరం బ్రాందీ షాప్‌ దగ్గరకు వెళ్ళాము. అక్కడికి కొద్ది దూరంలోనే ఉంది చీకుల దుకాణం. దాని వెనుకే వున్న రంభ ఇంటికెళ్ళాము. వాళ్లాయన లేడు ఎక్కడికో వెళ్లాడని చెప్పింది.‘‘బ్యాంకోళ్లిద్దరూ మా ఇంటికొచ్చాసారేం బాబూ’’ అంది నవ్వుతూ.‘‘నీతో మాట్లాడాలి.’’ అన్నాను నేను.
‘‘... మన సొసైటీ ప్రెసిడెంట్‌ ఆత్మహత్య చేసుకోలేదు. ఎవరో చంపేసి అక్కడ పడేశారు’’ అన్నాను నేనే ఆమె కళ్లల్లోకి తీక్షణంగా చూస్తూ. ‘‘నిజమా! ఎంత ఘోరం’’ ఆశ్చర్యం నటిస్తూ అంది రంభ. ‘‘చనిపోయిన రాత్రి మా అన్నయ్య మీ ఇంట్లోనే ఉన్నాడట కదా’’ శంకు కోపంగానే అన్నాడు. ఆ మాటకు ఒక్కసారే అదిరిపడింది.తేరుకొని, – ‘‘అవునవును బాబు.. ప్రెసిడెంట్‌ గారు, సెక్రటరీ గారు, శివరామ్మూర్తి గారు ముగ్గురూ ఉన్నారు. వాళ్లతో మా ఆయన కూడా ఉన్నాడు.’’ అంది తడబడుతూ.‘‘ఆ రోజు ఇక్కడే గొడవ పడి మీరే మా ప్రెసిడెంట్‌ గారిని చంపేశారని తెలిసింది’’ కావాలనే అబద్ధం ఆడాను. ‘‘అయ్యో! గొడవ పడ్డం మాట నిజమే. మీ అన్నయ్య గారే సెక్రటరీగారితో గొడవ పడ్డారు. ఆ గొడవలోనే చిన్న తోపులాటలో మీ అన్నగారి తల బలంగా గోడకు తగిలింది. అంతే మీ అన్నగారు సొమ్మసిల్లి పడిపోతే మా ఆయనే సాయం చేసి ఆటో ఎక్కించాడు. తర్వాత ఏమైందో మాకు తెలీదు.’’ అంది భోరున ఏడుస్తూ. ఆ వెంటనే ఇదంతా పోలీసు కమిషనర్‌ ఆఫీసుకు వెళ్లి చెప్పాము. ఆ మర్నాడు పోలీసు జీపు నేరుగా వచ్చి మా సొసైటీ ముందు ఆగింది. సెక్రటరీని, ప్రస్తుత ప్రెసిడెంట్‌ శివరామ్మూర్తి గారిని జీపులో ఎక్కించుకుని వెళ్లారు పోలీసులు. ఆ విషయం ఊరంతా గుప్పుమంది. ఆ మధ్యాహ్నం పోలీసులు రెండు మూడు జీపుల్లో వచ్చి నేరుగా శ్మశానానికి వెళ్లారు. వాళ్లతోపాటు శంకు కుటుంబ సభ్యులందర్నీ తీసుకువెళ్లారు. శవాన్ని పోస్టుమార్టవ్‌ు కోసం పెద్దాసుపత్రికి తీసుకుపోయారు పోలీసులు. రెండు రోజుల ఇంటరాగేషన్‌ కోసం పోలీసు కస్టడీలో ఉన్నారు సెక్రటరీ, కొత్త ప్రెసిడెంట్‌ శివరామ్మూర్తి.
మూడోరోజు ఇద్దరూ సొసైటీకి వచ్చారు. వస్తూనే నన్నూ, శంకుని తన కేబిన్‌లోకి పిలిచాడు ప్రెసిడెంట్‌ శివరామ్మూర్తి. అతని పక్కనే సెక్రటరీ కూడా కూర్చున్నాడు. ‘‘మీ ఇద్దరూ మంచి పని చేశార్రా! చనిపోయే ముందు రోజు మేము ముగ్గురం కలిసి మందు కొట్టడం నిజమే. సెక్రటరీగారు, మీ అన్నయ్య గొడవ పడ్డం నిజమే. కానీ వాణ్ని మేము చంపలేదురా. చేతులారా స్నేహితుణ్ని చంపేసేటంత దుర్మార్గుడిగా కనిపిస్తున్నానా?’’ దాదాపు ఏడుస్తున్నట్టే అన్నాడు శివరామ్మూర్తి. ‘‘ఆ రోజు ఆటో ఎక్కించి తీసుకొస్తూ సోడాతో మొహం కడిగేసరికి మీ అన్నయ్య తెలివిమీదకి వచ్చాడు. మీ అన్నే తనింట్లో పడుకుంటాను దించెయ్యమంటే ఆ గదిలో చాప మీద పడుకోబెట్టి వచ్చేశాము. అంతే మాకు తెలిసిన నిజం.’’ అంటూ చెప్పాడు సెక్రటరీ. అదే సమయంలో పోలీసు స్టేషన్‌ నుండి ఫోన్‌ వచ్చింది. హంతకుడు దొరికాడు.నలుగురం పోలీసుస్టేషన్‌ దగ్గరికెళ్ళేసరికి బయట రంభ ఏడుస్తూ నిలబడి వుంది. ఎస్సై ముందు చేతులు కట్టుకుని నిలబడ్డాడు రంభ మొగుడు. ‘‘వీడే మీ సొసైటీ ప్రెసిడెంట్‌ని చంపేశాడు. చెప్పరా.. చెప్పు.’’ అంటూ పక్కనే చేతులు కట్టుకు నిలబడ్డ రంభ మొగుణ్ని లాఠీతో కొడుతూ అన్నాడు ఎస్సై.‘‘అవును నేనే.. నేనే చంపేశాను. ఆటోలో మీరు అతణ్ని వాళ్ల పాడుబడ్డ ఇంట్లో దించి వెళ్లడం చూశాను. అర్ధరాత్రి ఎవరూ చూడకుండా వెళ్లి గొంతు నులిమి చంపేశాను.’’ కసిగా అన్నాడు రంభ మొగుడు. ‘‘అతణ్ని చంపాలన్న పగ నీకెందుకు?’’ అడిగాడు ఎస్సై.‘‘మా ఆవిడ.. మా ఆవిడతో తిరిగితే నేను ఊరుకుంటానా? ’’ కోపంగా అరిచాడు. మా నలుగురికీ నోట మాట కరువైంది. ఇందులో నిజమెంతో.. అబద్ధమెంతో ఆ భగవంతుడికే తెలియాలి. నిజం చెప్పగలిగిన రంభ ‘‘చనిపోయిన దేవుడులాంటి మనిషి మీద లేనిపోని అభాండాలు వెయ్యకండి బాబు.’’ అంటూ తల బాదుకుని ఏడుస్తోంది.
