కొత్త కథలోళ్లు
సాయంత్రం నాలుగవుతోంది. లావణ్య కాలేజీ నుంచి ఇంటికి బయల్దేరింది. ఇంటికి కాలేజీ చాలా దగ్గర. రోజూ ఆ దారెంట నడుస్తూనే వెళుతుంది. కాలేజీకి పక్కన్నే సితార హాస్పిటల్‌. దానిపక్కన శ్రీధర్‌ లాడ్జి. ఆ తర్వాత వేదిక కాంప్లెక్స్‌. అది దాటుకొని వెళితే మదీనా బిర్యానీ సెంటర్‌. అక్కణ్నుంచి మలుపు తిరిగితే వచ్చే వీధిలో ఐదో ఇల్లే లావణ్య వాళ్ల ఇల్లు. లావణ్య కాలేజీ గేటు బయటకొచ్చి మెయిన్‌రోడ్డు మీదనుంచి సితార హాస్పిటల్‌ దాటి, శ్రీధర్‌ లాడ్జి ముందుకొచ్చింది. ఈ రోడ్డంతా రోజూ వచ్చే పోయే వాహనాలతో రద్దీగా ఉంటుంది. ఇవ్వాళెందుకో అక్కడి వాతావరణమంతా లావణ్యకు ప్రశాంతంగా అనిపించింది. వేదిక కాంప్లెక్స్‌ దగ్గరకొచ్చేసరికి ఆమె మనసు అదోలా అయిపోయింది. నిన్నటిరోజు సరిగ్గా ఇదే సమయానికి కాలేజీ నుంచి వస్తూంటే, శ్రీధర్‌ లాడ్జి ముందు లావణ్యకు అక్కడక్కడా ముగ్గురు, నలుగురు జట్టుగా నిలబడి గుసగుసలాడుకోవడం కనిపించింది. ఒక అడుగు వాళ్లను చూస్తూ వేస్తూ, ఇంకో అడుగు వాళ్లను చూడకుండా వేస్తూ నడుస్తోంది లావణ్య. వేదిక కాంప్లెక్సు ముందుకొచ్చేసరికి లావణ్యకు సరిగ్గా మూడడుగుల దూరంలో రోడ్డు మీద రక్తపు మరకలు ఎర్రని దుప్పటి కప్పినట్లుగా పరుచుకున్నాయి. అది చూసి ఏదైనా రోడ్డు ప్రమాదం జరిగి ఉంటుందని అనుకుంది. వాళ్లంతా ఎందుకు గుసగుసలాడుకుంటున్నారో ఆమెకు అర్థమైంది. మదీనా బిర్యానీ సెంటర్‌ ముందు లావణ్యకు వాళ్ల పక్కింటావిడ కనిపించింది. లావణ్య కాస్త ముందుకు వెళ్లి ఆమెను ఈ ప్రమాదం గురించి అడుగుదామనుకుంది. ఈలోపు ఆమే, ‘‘ఏదో యాక్సిడెంట్‌ అంటమ్మా! అర్ధగంట క్రితమే రోడ్డు దాటుతున్న ఒక వ్యక్తిని పెద్ద లారీ దాని చక్రాల కింద నలిపేసి వెళ్లిపోయిందట. పాపం అతను అక్కడికక్కడే చనిపోయాడట. అతను ఎవరో ఏంటో కూడా ఎవరికీ తెలియదట. అతని దగ్గర సెల్‌ఫోన్‌ కూడా లేదట..’’ చెప్తూ పోయిందామె.
నిన్న పక్కింటావిడ చెప్పిన ఈ మాటలన్నీ గుర్తు చేసుకుంటూ, పాపం అతనికి సంబంధించిన వాళ్లు ఎక్కడున్నారో అనుకుంటూ ఇంటికి చేరింది లావణ్య. ఆ తర్వాతిరోజు అదే దారిలో ఇంటికెళ్తూంటే వీధి మలుపు దగ్గర లావణ్యకు ఒక చిన్నమ్మాయి కనిపించింది. పదేళ్లుంటాయేమో ఆ అమ్మాయికి. మాసిపోయిన బట్టలతో, నల్లగా, బక్కచిక్కి ఉంది. నిజానికి లావణ్య అంతకుముందు రోజే ఆ అమ్మాయిని చూసింది. ఒకసారి రోడ్డుపైన, ఇంకోసారి కాలేజ్‌ పక్కన, మరోసారి వారుండే వీధిలో అక్కడక్కడే తచ్చాడుతూంటే లావణ్య ఆ అమ్మాయిని చూసింది. బిత్తరచూపులు చూస్తూ, దిగులుగా, ఏదో పోగొట్టుకున్నట్లుగా, ఇంకేదో వెతుకుతున్నట్లుగా ఉంది. లావణ్యకు జాలేసింది. ఆ అమ్మాయి దిగులు వెనక ఏముందో తెలుసుకోవాలనుకుంది. ఆ అమ్మాయికి ఎదురుగా వెళ్లి, అడ్డంగా నిలబడింది లావణ్య. ఆ అమ్మాయి లావణ్యను అయోమయంగా చూసింది. ‘‘ఎవర్నువ్వు? ఏదైనా పోగొట్టుకున్నావా? లేదా ఎవరినైనా వెతుకుతున్నావా?’’ అడగాలనుకున్న ప్రశ్నలన్నీ టకటకా అడిగేసింది లావణ్య. ఆ అమ్మాయి తేరుకొని.. ‘‘అక్కా.. మా మావయ్య రెండురోజుల నుంచి కనిపించడం లేదు. ఎక్కడికి వెళ్లాడో తెలియడం లేదు..’’
లావణ్య ఆ అమ్మాయి వంకే చూస్తోంది. ‘‘మేం వేరే ఊర్నుంచి ఇక్కడికి వచ్చాము. అక్కడ పనులు లేవని పట్నంలో చాలా పనులుంటాయని నన్ను, మా అమ్మను మావయ్యే ఇక్కడికి తీసుకొచ్చాడు. ఏదో రైసు మిల్లులో పని దొరికిందని, తను, అమ్మ వెళ్లొచ్చని, నన్ను బడిలో చేర్పిస్తానన్నాడు. కానీ మొన్న పనిమీద వెళ్లిన మావయ్య ఇంతవరకూ తిరిగిరాలేదు. ఇక్కడ మాకెవ్వరూ తెలీదు. ఎవరిని అడగాలో తెలీక మావయ్యను నేనే వెతుకుతున్నా..’’ అంది.‘‘ఒకవేళ ఊరెళ్లాడేమో’’ అంది లావణ్య. ‘‘లేదక్కా! మాకు మావయ్య, మావయ్యకు మేం తప్ప అక్కడ ఇంకెవ్వరూ లేరు. మావయ్య ఊరెళ్లి ఉండడు..’’ అంది ఆ అమ్మాయి. లావణ్య వెంటనే ఏదో చెప్పబోతూంటే ఆ అమ్మాయి ఎవరో పిలిచినట్టు పరిగెత్తుకుంటూ వెళ్లిపోయింది. ఎవరో ఆడమనిషిని చూసి ఆ అమ్మాయి వాళ్ల అమ్మ అయ్యి ఉంటుంది అనుకుంటూ ఇంటిముఖం పట్టింది లావణ్య. ఇంట్లోకి వెళ్లగానే లావణ్యకు హాల్లో వాళ్ల మావయ్య కనిపించాడు. ఆయనకు ఆ ఊర్లోనే అతిపెద్ద రైసు మిల్లు ఉంది. నాన్నతో కలిసి ఏదో మాట్లాడుతూ ఉన్న మావయ్యను చూసి చూడనట్లే లోపలికెళ్లిపోయింది లావణ్య. నాన్న, మావయ్య ఏవో కబుర్లు చెప్పుకుంటున్నారు. లోపలున్న వారికీ ఆ మాటలు వినిపిస్తూనే ఉన్నాయి. కానీ అవేవీ పట్టించుకోనట్లే తన పని తాను చేసుకుంటోంది లావణ్య. ఒక్కసారే మావయ్య ఏదో గుర్తొచ్చినవాడిలా.. ‘‘అన్నట్టు నీకో విషయం చెప్పాలి బావా!’’ అన్నాడు.
అంతసేపు ఆ మాటలను పట్టించుకోనట్టున్న లావణ్య ఎందుకో ఇదంతా ఆసక్తిగా వినడం మొదలుపెట్టింది. ‘‘మూడు రోజుల క్రితం ఒకతను మిల్లుకొచ్చాడు. ఏదైనా పనుంటే ఇవ్వమని ఎంత కష్టమైనా చేస్తానని, అలాగే తన చెల్లికీ పని ఇప్పించమని బతిమిలాడాడు. సరే ఏదో కష్టాల్లో ఉన్నట్టున్నాడు కదా అని రమ్మని చెప్పా. ఆరోజే అతను రోడ్డు ప్రమాదంలో చనిపోయాడట. ఇక్కడే వేదిక కాంప్లెక్స్‌ ఉండ్లా, అక్కడ జరిగిందట. బాధాకరం ఏంటంటే ఇంతవరకూ అతని వాళ్లెవ్వరూ రాలేదట..’’ మావయ్య మాటలు వింటూంటే లావణ్యకు ఒక్కొక్కటిగా అంతకుముందు ఆ అమ్మాయి చెప్పిన మాటలు గుర్తొస్తున్నాయి. లావణ్యకు మెల్లిగా అర్థమైపోయింది, ఆ అమ్మాయికి మావయ్య, ఇప్పుడు మావయ్య చెప్తున్న వ్యక్తి ఒక్కరేనని. ‘ఓరి దేవుడా! ఎంత ఘోరం జరిగిపోయింది. వాళ్లకు దిక్కెవరు? అతను లేకుండా వాళ్లు బతుకుతారా? ఇది తెలిస్తే వారు ఊరుకుంటారా? ఏడుస్తారు. బాగా ఏడుస్తారు. గుండెలు పగిలేలా ఏడుస్తారు..’ లావణ్య మెదడులో రకరకాల ప్రశ్నలు, ఆలోచనలు పట్టాల మీద రైలు పరిగెడుతున్నట్టు పరిగెడుతున్నాయి. ఒక్క ఉదుటున ఇంట్లోంచి బయటకొచ్చింది లావణ్య. వాళ్లమ్మ పిలుస్తున్నా వినిపించుకోకుండా పరిగెడుతోంది. నిజానికి తనిప్పుడు వినిపించుకునే స్థితిలో కూడా లేదు. ఆ అమ్మాయి కోసం పిచ్చిదానిలా పరుగులు పెట్టింది. రోడ్ల వెంబడి తిరిగింది. అంతపెద్ద మనిషి రెండురోజులు కనిపించకపోతే కంగారు పడిన ఆ అమ్మాయి ధోరణి అర్థం కాని లావణ్య ఆ కంగారు వెనక ఇంత విషాదం దాగుంటుందని అప్పటికి ఊహించలేదు. ఈ విషయం ఆ అమ్మాయికి చెప్పాలని తపించుకుపోయింది. కాలేజీ చుట్టుపక్కల, అవతలవైపు అంతా తిరిగి వస్తుంటే వేదిక కాంప్లెక్స్‌ ముందు కనిపించింది. ఆ అమ్మాయిని చూడగానే ప్రాణం లేచొచ్చినట్లయింది లావణ్యకు. పరిగెత్తుకుంటూ వెళ్లి ఆ అమ్మాయి ముందు నిలబడింది. ‘‘మీ మావయ్య.. మీ మావయ్య..’’ అంటూ నసుగుతూ ఉంటే ఆ అమ్మాయి వాళ్లమ్మ లావణ్య చెప్పేదేదీ వినిపించుకోకుండానే, ‘‘ఏంటమ్మా! వాళ్ల మావయ్య కనిపించడం లేదన్న విషయం నీకు చెప్పిందా?’’ అంటూ – ‘‘మా అన్నయ్యకు మేమంటే ఎనలేని ప్రేమ. మా అన్న తప్ప మాకు ఎవ్వరూ లేరు. మమ్మల్ని వదిలి ఆయన ఎక్కడికీ వెళ్లడు. అన్నయ్య లేకుండా మేం ఉండలేమని ఆయనకు తెలుసు. అలాంటివాడు ఎక్కడికి వెళతాడు? ఎప్పటికైనా తిరిగొస్తాడు.’’ ఆవిడ పలికిన ఆ రెండు ముక్కలు విన్నాక లావణ్య అప్పటివరకూ పడిన ఆరాటం, తపన ఒక్కసారే ఎక్కడికో ఎగిరిపోయాయి. దానికి బదులుగా ఇప్పుడు వారికి నిజం చెప్పాలా వద్దా అనే దిగులు మొదలైంది. ఒక్కక్షణం అలా నిలబడిపోయింది లావణ్య. నిజం తెలిసి వారి గుండెలు బద్దలు అవడం కన్నా అతను ఎప్పటికైనా తిరిగొస్తాడనే వారి భ్రమే సరైనదిగా తోచింది. అతనిపై వారికున్న నమ్మకం తిరిగొస్తాడనుకునేలా చేస్తోంది. కానీ అతను తిరిగి రాలేడని తెలిస్తే? అసలు అతను ఈ లోకంలోనే లేడని చెబితే? ఊహూ.. వారికింక ఏదీ చెప్పదలుచుకోలేదు లావణ్య. వచ్చిన దారినే వెనుతిరిగింది. లావణ్య వేదిక కాంప్లెక్స్‌ ముందు నిలబడిందిప్పుడు. ఆరోజు ఆమె చూసిన రక్తపు ఆనవాళ్లు కూడా కనబడలేదు. ముందుకు నడుస్తూ ఒక్కసారి వెనక్కి తిరిగి చూసింది లావణ్య. ఆ తల్లీ కూతుళ్లు రోడ్డు దాటుతున్నారు. మళ్లీ ఏదో వెతుకుతున్నట్లుగా దిక్కు చూపులు చూస్తున్నారు. కానీ అవి దిక్కు చూపులు కావు. ఒకరు వాళ్ల మావయ్య, ఇంకొకరు వాళ్ల అన్నయ్య ఎటునుంచి వస్తాడో అని చూస్తోన్న ఎదురుచూపులు. కానీ అతనెప్పటికీ తిరిగి రాడని, వాళ్లకు అండగా ఉండలేడని, వారికి ప్రేమ పంచడం, వారి ప్రేమ పొందడం జరగదని, ఇవేవీ వారికి తెలియకూడదనీ కోరుకుంది లావణ్య. ఎప్పటికైనా అతను తిరిగొస్తాడనే భ్రమలోనే వాళ్లు ఉండాలని, అతని కోసం ఎదురుచూపులు ఇలాగే కొనసాగాలని కోరుకుంది. మళ్లీ వెనక్కి తిరిగి చూడకుండా భారంగా అడుగులేసుకుంటూ వెళ్లిపోయింది లావణ్య.
- షేక్‌ షబానా
