రాగానికీ విరాగానికీ మధ్య విభజనరేఖ చాలా సన్నటిది. ప్రణయం బెడిసి కొడితే, ప్రియుడు కాస్తా బైరాగి అవుతాడు. ఈ రాగ, వైరాగ్యాల కలనేత- గుల్షన్ గుబుళ్లు, గోహర్ కన్నీళ్లు. పారశీక కవిత్వంలోనూ మరీ ముఖ్యంగా గజల్, రుబాయి వంటి ఛందస్సుల్లోనూ పుష్కలంగా ఉన్నాయి.
అప్పుడప్పుడు మన ప్రాకృత గాథా రచనలు కూడా వీటికి దగ్గరగా వస్తుంటాయి. ఛందస్సు, సంగీతం, విరహం, వేసట... ఈ తరహా రచనలను నిత్యహరితంగా ఉంచుతుంటాయి. ఇక్కడా అక్కడా అని తేడా లేకుండా ప్రపంచమంతటా శృంగారాన్ని రసరాజంగా పరిగణించినట్టు కనిపిస్తుంది.
ఆహా! అనిపించే ఒక ఊహ అతి చిన్న పద్యాన్ని సైతం కవిత్వంతో విద్యుత్కరించగలుగుతుంది. ప్రణయానికి సంబంధించినంత వరకు ఒక్కొక్క జాతికి ఒక్కొక్క సంస్కృతి ఉంది. యువతీ యువకుల అనురాగ తీవ్రతని బట్టి , నాగరకతాంతరాలను బట్టీ వ్యక్తీకరణ మారిపోతుంటుంది. విజ్ఞులైన ప్రేమికులు అపురూప శృంగారానుభవాన్ని విరహస్థితిలో ఉంచడానికే ఇష్టపడతారు. విరహ కవిత్వంలో అగ్రగణ్యమైనది ఉర్దూ, పారశీక, అరబ్బీ రచనల్లో విలక్షణంగా కనిపిస్తుంది. వీటిలో స్త్రీ పురుషులు ఒకరికోసం ఒకరు పడే తహతహకు ఆవరణంగా, యౌవనజీవన పరిమళం ప్రత్యేకించి ఉంటుంది. అటువంటి కొన్ని ముక్తకాల్ని యేరి ఆరుద్ర అరబ్బీ మురబ్బాలను రుచిమంతగా అమర్చిపెట్టారు.
‘మురబ్బా’ అంటే తేనెలోగానీ, బెల్లం పాకంలోగాని మాగిన పళ్లు. మా చిన్నప్పుడు ‘అల్లం మురబ్బా’ అంటూ ఒక సాహెబుగారు ఇళ్లకు తెచ్చి అమ్మేవారు. అల్లపు కారం చురుక్కుమనిపిస్తూనే ఒక హాయైన తీపి ఉండేది. ఆరుద్ర అరబ్బీ మురబ్బాలలో అనుప్రాస సంబంధం మాత్రమే కాక ‘అల్లం మురబ్బా’లాగ చురుకూ, తీపి, కలగలిసి అలరిస్తాయి.
-‘ఆరుద్ర అరబ్బీ మురబ్బాలు’ పుస్తకానికి ఇంద్రగంటి శ్రీకాంతశర్మ రాసిన ముందుమాట నుంచి.
